Pyetja:
Cilat janë argumentet kryesore logjike, mbi të cilat ngrihet besimi i muslimanit në ekzistencën e Zotit?
***
Përgjigjja:
Falënderimi absolut i takon Allahut! Mëshira, lavdërimi edhe paqja qofshin mbi të Dërguarin e Allahut, Muhamedin ﷺ!
Besimi i muslimanit në ekzistencën e Krijuesit të përhershëm, bazohet në një sërë argumentesh të fuqishme logjike.
Prej këtyre argumenteve është edhe ai i njohur si:
SHENJA FAKTUESE TË EKZISTENCËS SË ZOTIT
Prova e shenjave nuk bazohet në një çështje të kategorisë përgjithësuese të diturisë, të tipit “njeriu është ndodhi dhe çdo ndodhi ka nevojë të domodoshme për një shkaktues, prandaj edhe për ty o njeri është dashur patjetër një shkaktues”; por për më tepër prova në fjalë e shenjave bazohet në çështje të kategorisë së detajuar të diturisë, të tipit të drejtpërdrejt “vetë njeriu ka nevojë të domosdoshme për Bërësin dhe Shkaktuesin e tij”, që përbën një argument më intuitiv (natyral) dhe më të arrirë për logjikën.
Gjurma/Shenja kategorike dëshmon drejtpërdrejt për gjurmëlënësin e saj në vetvete dhe rrjedhimisht dijenia për të, angazhon dijeninë për lënësin e saj. E tillë është gjurma/shenja e diellit, që është në vetvete tregues i padiskutueshëm i ekzistencës së ditës, siç thotë Allahu i Madhëruar: “Ne i bëmë natën dhe ditën dy shenja (dy mrekulli që tregojnë mbi monoteizmin dhe plotfuqishmërinë e Zotit të gjithësisë). Natën e mbështollëm me errësirë (shenjën e natës (hënën) e errësuam), kurse ditës i dhamë ndriçim (shenjën e ditës (diellin) e bëmë ndriçuese)” (Isra: 12)
Pra vetë dijenia për lindjen e diellit obligon dijeninë për ekzistencës e ditës…
Shenjat sikur i kujtojnë njeriut çështjen e ekzistencës së Krijuesit të tij, që është e rrënjosur në natyrën (intuitën) e tij. Por njeriu mohues, për shkaqe të ndryshme, e mohon këtë çështje, madje shkaqet në fjalë e kanë bërë atë të mos reflektojë edhe ndaj shenjave, prandaj të këtillit duhet që t’i sqarohen edhe shenjat, siç thotë Allahu i Madhëruar: “A mos vallë, ata janë krijuar nga hiçi apo mos janë ata krijues të vetvetes?! A mos vallë ata kanë krijuar qiejt dhe Tokën?! Nuk është kështu, por ata nuk janë aspak të bindur.” (Tur: 35-36)
Agumentimi i mësipërm kuranor nuk flet në përgjithësi (siç bëhet në rastin e parashtrimeve përgjithësuese logjike), por ai bën fjalë për një ndodhi të veçantë (krijimin e njeriut), për të cilën i komunikuari (njeriu) ka më shumë dituri se për çdo ndodhi tjetër.
Argumentimi kuranor në fjalë, mund të strukturohet logjikisht përmes debatit me ateistin sipas trajtës në vijim:
a. Ti je i vetëdijshëm se je një ndodhi (shkaktim) që je shkaktuar pasi nuk ishe; rrjedhimisht: ose u shkaktove nga asgjëja (hiçi), ose të shkaktoi një gjë?! Por duke qenë se asgjëja (hiçi) është e pamundur të shkaktojë diçka, atëherë medoemos që ty të ka shkaktuar një gjë.
b. Ky shkaktues je ose ti vetë ose tjetërkush. Por duke qenë se është e pamundur ta kesh shkaktuar ti veten tënde, atëherë medoemos që ty të ka shkaktuar tjetërkush.
c. Ky shkaktues është e pamundur të jetë njëjtë si ti, pasi sa u tha më sipër për ty, vlen edhe për çdo gjë të njëjtë me ty. Së këtejmi, duhet medoemos që ky shkaktues të jetë Krijues i Vetëmjaftueshëm dhe i panevojshëm për një shkaktues që ta ketë shkaktuar; pikërisht ky është Allahu i Lartmadhëruar.
Allahu e di më mirë.
Alaudin Abazi
