Pyetja:
A është e vërtetë se Ademi dhe gruaja e tij (Havaja) u përzunë nga Xheneti për në tokë ngaqë Allahu u zemëruar me ata kur hëngrën nga pema e ndaluar, përndryshe nuk do dëboheshin nga aty?
***
Përgjigjja:
Falënderimi absolut i takon Allahut! Mëshira, lavdërimi edhe paqja qofshin mbi të Dërguarin e Allahut!
Në lidhje me këtë çështje thuhet sa vijon:
Së pari: Ademi u soll në tokë për mirëmbatjen e saj, jo si i përzënë nga Xheneti
Është fakt se Allahu i Lartmadhëruar nuk u zemëruar me Ademin (Paqja qoftë mbi të!), por Ai vetëm sa e qortoi atë lehtësisht, në një formë të tillë që pati rrjedhojë të sigurt pendimin e Ademit që u pranua nga Allahu i Lartmadhëruar dhe u shoqërua me përzgjedhjen hyjnore të Ademit për t’u bërë pjesë e robërve të përzgjedhur e të afërt tek Allahu i Lartësuar.
Tekstet hyjnore islame nuk përmendin asgjëkund se Allahu i Lartësuar është zemëruar me Ademin (Paqja qoftë mbi të!), apo se pendimi i Ademit nuk ishte i sinqertë; përkundrazi, në tekstin kuranor vjen se Allahu i Lartmadhëruar e kritikoi Ademin dhe bashkëshorten e tij dhe ata të dy u penduan shpejt për gabimin e tyre dhe u kthyen të penduar tek Ai, duke i kërkuar Atij me përulësi që t’i falë dhe mëshirojë; për t’u pranuar pendimi i tyre nga Allahu i Madhëruar dhe për më tepër për t’u bërë Ademi prej të përzgjedhurve të Allahut.
Kësisoj, zbritja e Ademit në tokë nuk ishte si përzënie e tij prej Xhenetit, siç mund të pretendojnë imagjinatëshfrenuarit, porse kjo ishte në përmbushje të vendimit / caktimit të pashmangshëm të kahershëm hyjnor (pra në përmbushje të vullnetit hyjnor krijues të gjithësishëm dhe përcaktues, që dikton ndodhinë e pashmangshme të çdo ngjarje në gjithësi, të njohur në arabisht me emërtimin El-Iradetu El-Keunijeh El-Kaderijeh8); ndërkaq fakti se Allahu ia pranoi pendimin Ademit dhe e përzgjodhi, argumenton qartë se Ai nuk u zemërua me të.
Së dyti: Gabimi i Ademit ishte në kuadrin e familjarizimit të tij me përgjegjësinë e mirëmbajtjes së tokës
E pra urtësia apo mençuria nga përvoja e gabimit në të cilin ra Ademi, ishte që Allahu i Lartësuar ta ushtronte Ademin para se t’ia jepte detyrën e trashëgimisë (mirëmbajtjes / rregullimit) në tokë; ku ky ushtrim: (së pari) qe në një formë të tillë që ta familjarizonte (mësonte) Ademin me përgjegjësinë e trashëgimtarit të botës dhe (së dyti) iu mundësua në një vend që i garantonte atij qetësinë dhe sigurinë; pasi Allahu nuk do e hidhte Ademin në këtë botë gjigande pa e ushtruar paraprakisht për përgjegjësinë e tij. Së këtejmi, Allahu Mëshirues jo vetëm që ia qartësoi Ademit urdhëresat e ndalesat dhe e paralajmëroi nga shejtani (djalli), por i dha atij (Ademit) shansin që të pendohej kur të prekej nga pakujdesia, si dhe i mësoi njeriut sesi shejtani u hakmorr për veten e tij ndaj Ademit, duke e bërë atë (Ademin) të binte në mëkat dhe sesi e njëjta pritet që të veprohet prej tij (shejtanit) edhe me pasaradhësit e Ademit (njerëzimin), duke na u tërhequr kështu vëmendja mbi armiqësinë e Iblisit (shejtanit) me qëllim që ta mënjanojmë atë; dhe po kështu Allahu i Madhëruar na mëson të bëhemi vigjilentë për t’u ruajtur nga ky armik i yni i betuar dhe nga hapat që ai ndjek për të na bërë që të biem në greminën e mëkatit.
Allahu ia pranoi pendimin Ademit (Paqja qoftë mbi të!), e përzgjodhi, e bëri profet dhe e mbarësoi në mirëmbajtjen dhe rregullimin e tokës dhe të jetesës në të, përmes fjalëve dhe udhëzimit të Allahut të Lartmadhëruar, prandaj Ademi meritoi që Allahu i Lartësuar t’ia jepte shpërblimin amshimor, ta fuste në Xhenet, për të qenë Xheneti bota e shpërblimit dhe jo trashëgimi që përfitohet me ose pa meritë, siç pretendojnë për fat të keq disa besime të caktuara.
Alaudin Abazi
