Pyetja:
A do të shpërblehet njeriu për ndonjë fatkeqësi si sëmundje apo aksident që i ndodh?
***
Përgjigjja:
Padyshim që goditja nga syri i keq dhe magjia janë disa nga fatkeqësitë më të mëdha që mund t’i ndodhin muslimanit, sepse efektet e tyre në mendjen, zemrën dhe trupin e viktimës mund të jenë serioze. Durimi i kësaj do të sjellë një shpërblim të madh nga Allahu.
Transmetohet nga Ibën Abbasi se një grua e zezë erdhi te Pejgamberi ﷺ dhe i tha: “Unë vuaj nga epilepsia dhe mbetem i pambuluar. Lutu Allahun për mua.” Ai tha: “Nëse dëshironi, bëni durim dhe Xheneti do të jetë i juaji, ose nëse dëshironi, do t’i lutem Allahut t’ju shërojë.” Ajo tha: “Unë do të jem i durueshëm”. Pastaj ajo tha: “Por unë jam e zbuluar. Lute Allahun që të mos jem e zbuluar.” Kështu ai u lut për të. [1]
Fatkeqësitë që i ndodhin një personi dhe prekin atë ose pasurinë e tij ose familjen e tij nuk janë plotësisht të këqija, përkundrazi ato mund të sjellin shumë të mira për një person.
Allahu na ka treguar në Librin e Tij për atë që mund të zvogëlojë ndikimin e fatkeqësisë mbi një person dhe ta inkurajojë atë për të kërkuar shpërblim, domethënë durim dhe thënie Inna Lilahi ue inna ilayhi raji’on (Vërtet, i përkasim Allahut dhe me të vërtetë, Atë do të kthehemi). Ky është një premtim nga Allahu që Ai do ta përmbushë. Allahu thotë:
“Por përgëzoje Es-Sabirun (të durueshmit). Të cilët kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: “Vërtet, të Allahut jemi dhe me të vërtetë tek Ai do të kthehemi.” Ata janë ata që u falen salavatet (dmth. të cilët janë të bekuar dhe do të falen) nga Zoti i tyre, dhe (ata janë ata që) pranojnë mëshirën e Tij, dhe ata janë të udhëzuarit.”
(Bekare: 155–157)
Ibn el-Kajjim ka thënë:
Kjo frazë është një nga mjetet më të mëdha për të përballuar fatkeqësinë dhe është një nga më të dobishmet në këtë botë dhe në botën tjetër. Ai përfshin dy parime të mëdha, të cilat, nëse një person i kupton siç duhet, do t’i sjellin ngushëllim për fatkeqësinë që i ka ndodhur:
1 – Që personi, familja e tij dhe pasuria e tij të gjitha i përkasin Allahut në një kuptim real; i janë dhënë si hua dhe nëse i merren, kjo është sikur huadhënësi t’ia kthejë pronën huamarrësit.
2 – Personi në fund do të kthehet tek Allahu, Zoti i tij. Ai në mënyrë të pashmangshme do ta lërë këtë botë pas dhe do të vijë vetë para Zotit të tij ashtu siç e krijoi herën e parë, pa familje, pa pasuri, pa fis, por me vepra të mira dhe të këqija. Nëse kështu filloi dhe kështu do të përfundojë, atëherë si mund të gëzohet për atë që ka ose të brengoset për atë që nuk ka? Të mendosh se si filloi dhe si do të përfundojë është ilaçi më i mirë për këtë problem. [2]
Pejgamberi ﷺ na ka thënë se të përballosh vështirësitë dhe fatkeqësitë me durim është diçka që mund ta bëjnë vetëm ata që kanë arritur besimin e vërtetë.
Transmetohet se Subhejb el-Rumi (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Sa e mrekullueshme është çështja e besimtarit, sepse çështja e tij është e gjitha e mirë. kjo nuk vlen për askënd përveç besimtarit. Nëse i ndodh diçka e mirë, ai falënderon dhe kjo është e mirë për të, e nëse i ndodh diçka e keqe, ai e duron me durim dhe për këtë do të shpërblehet, kështu që çdo gjë që ka caktuar Allahu për muslimanin është e mirë.” [3]
Sprovat dhe fatkeqësitë janë sprovë dhe janë shenjë e dashurisë së Allahut për njeriun. Ato janë si ilaçi: edhe nëse është i hidhur, ju ia ofroni atij që e doni, pavarësisht nga hidhësia e tij – dhe për Allahun është përshkrimi më i lartë. Sipas një hadithi sahih: “Shpërblimi më i madh vjen me sprovën më të madhe. Kur Allahu e do një popull, Ai i sprovon ata. Kush e pranon këtë fiton kënaqësinë e Tij, por kushdo që është i pakënaqur me këtë fiton zemërimin e Tij.” [4]
Ne nuk duhet t’i urrejmë sprovat që na ka caktuar Allahu. Hasan el-Basri (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: Mos i urreni sprovat që ju ndodhin dhe fatkeqësitë që ju ndodhin, sepse ato mund të jenë diçka që ju e urreni, por kjo të shpie në shpëtimin tuaj dhe mund të bëhu diçka që e do, por të çon në dënimin tënd.
Allahu e di më së miri.
Burimi: islamqa.info
———————————————
[1] Buhariu, 5652; Muslimi, 2576.
[2] Zaad el-Ma’ad, 4/189
[3] Muslimi, 2999
[4] Tirmidhiu, 2396; Ibn Maxheh, 4031;
