Atij që i ikën mendja dhe humb vetëdijen përmes anestezionit, merr gjykimin e atij që është alivanosur, gjegjësisht i ka rënë të fikët.
E, kush e bën nijet agjërimin, por pastaj alivanoset, për të ekzistojnë dy raste:
I pari:
Alivanosja t’i zgjasë tërë ditën, pra, është alivanosur para agimit të mëngjesit dhe nuk i është kthyer vetëdija deri pas perëndimit të diellit. Këtij nuk i vlen agjërimi dhe obligohet ta kompensojë këtë ditë. Ky është mendimi i shumicës së juristëve, atyre shafi, maliki dhe hanbeli, madje është përcjellë ujdia e tyre (konsensusi) në këtë.
I dyti:
T’i jetë kthyer vetëdija në një pjesë të ditës, qoftë dhe për një moment, atëherë agjërimi i tij është i saktë dhe nuk obligohet ta kompensojë. Ky është mendimi i juristëve shafi dhe hanbeli.
Mirëpo, ka raste kur anestezioni është i shoqëruar me ndonjë lëndë ushqyese, e, nëse ndodh kjo, atëherë agjërimi prishet, edhe nëse nuk zgjat mpirja gjatë tërë ditës.
Libri: “Tridhjetë çështje bashkëkohore fikhore rreth agjërimit”
Përktheu: Agron Krasniqi
