Pyetja:
A duhet të themi në teshehud es‐selamu alejke ejhul‐nebiju (Paqja qoftë mbi ty, o
Pejgamber), apo es‐selamu ala en‐nebij (Paqja qoftë mbi Pejgamberin), sepse Abdullah ibn Mesʹud ka thënë: ʺPara se të vdiste Pejgamberi, ﷺ, thoshim es‐selamu alejke ejhul‐nebiju, por, pasi vdiq, thoshim es‐selamu ala en‐nebij?
***
Përgjigjja:
Opinion i saktë është se në teshehud adhuruesit duhet të thonë es‐selamu alejke
ejhuhel‐nebiju ue rahmetullahi ue berekatuhu (Paqja qoftë mbi ty, o Pejgamber, si dhe mëshira dhe bekimet e Allahut). Sa i përket transmetimit nga Ibn Mesʹud ‐ nëse është i vërtetë ‐, ky është ixhtihadi i atij që e bëri këtë dhe kjo nuk e kundërshton hadithin e provuar. Sikur vendimi pas vdekjes se pejgamberit të ishte i ndryshëm nga ai sa ka qenë i gjallë, ai do të na e thoshte këtë. [1]
Në lidhje me këtë, shejh Ibn Uthejmin ka thënë: ʺA janë fjalët es‐selamu alejke një deklaratë apo një lutje? Dmth., a po thoni se Pejgamberi ﷺ është në gjendje paqeje, apo po kërkoni nga Allahu tʹi japë paqe atij? Përgjigja është se kjo paraqet një lutje/duʹa ku ju luteni që Ai të dërgojë paqe mbi të. Kjo është një deklaratë e cila shërben si lutje.
A i drejtohet kjo Pejgamberit ﷺ ashtu siç i drejtohen njerëzit njëri‐tjetrit?
Përgjigjja është jo. Po të ishte kështu, kjo do ta zhvlerësonte namazin, sepse namazi sʹduhet të përmbajë ndonjë të folme njerëzish. Dhe po të ishte kështu, sahabët do ta ngrinin zërin që pejgamberi tʹi dëgjonte dhe ai tʹua kthente përshëndetjen, ashtu siç bënte kur takoheshin me të. Por, shejhul‐Islam Ibn Tejmije ka thënë në librin e tij Iktida el‐Sirat el‐Mustekim: ʹSepse, kur ju dërgoni selam mbi të, ju e mendoni të Dërguarin e Allahut ﷺ sikur ai gjendet përpara jush dhe ju po i drejtoheni atijʹ. Prej këtu, sahabët thoshin es‐selamu alejke (Paqja qoftë mbi ty), por ai nuk i dëgjonte, kur gjendej në një vend tjetër. Kurse, ne themi es‐selamu alejke, edhe kur jemi në një vend tjetër dhe në një kohë tjetër. Sa i përket transmetimit nga Abdullah ibn Mesʹud, ku thuhet se, pas vdekjes së të Dërguarit të Allahut ﷺ, thoshin es‐selamu ala en‐nebij ue rahmetullahi ue bereketuhu, [1] ky ishte ixhtihadi i Ibn Mesʹud, i cili dallonte nga dikush që ishte më i dijshëm se ai, dmth Umer ibn el‐Khatab. Sepse ai (Umeri) u drejtohej njerëzve nga minberi i të dërguarit të Allahut dhe thoshte në teshehud: es‐selamu alejke ejhul‐nebiju ue rahmetullah (Paqja qoftë mbi ty, o pejgamber, si edhe mëshira e Allahut), siç është transmetuar nga Malik në el‐Muwetta me zinxhirë të shëndoshë. Umeri e ka thënë këtë në prani të sahabëve dhe ata e kanë miratuar.
Për më shumë, i Dërguari i Allahut ﷺ e mësoi këtë umet, madje edhe Ibn Mesʹudin, duke ia mbajtur dorën e tij në mes duarve të veta, në mënyrë që ai ta mbante mend këtë. Ai ua mësonte këtë atyre ashtu siç ua mësonte ndonjë sure nga Kurʹani. Dhe ai e dinte se do të vdiste, sepse Allahu i ka thënë atij: “Vërtet, ti (O Muhamed) do të vdesësh, dhe, vërtet, ata do të vdesin.” (Zumer, 30) Pra, ai sʹka thënë: ʹPasi të vdes unë, thoni es‐selamu ala en‐nebij (paqja qoftë mbi Pejgamberin)ʹ. Ai ua mësoi teshehudin ashtu siç ua mësonte ndonjë sure nga Kurʹani, me këtë formulim. Që këtej, askush sʹbën të mbështetet në ixhtihadin e Ibn Mesʹud, por duhet të themi es selamu alejke ejhul‐ nebiju (Paqja qoftë mbi ty, o pejgamber)ʺ.
Shejh Ibn Uthejmin, “Sherh el‐Mumti” 3/150 151
—————————–
[1] Fetaua el‐Lexhne el‐Daʹime 7/11‐13
[2] Buhariu
