Pyetja:
Si është vendimi për duanë në namaz në gjuhë tjetër veç arabishtes, sidomos për personin që nuk e di mirë gjuhën arabe?
***
Përgjigjja:
Duaja në gjuhë tjetër veç arabishtes për personin që nuk di arabisht është i lejueshëm, qoftë në namaz, qoftë jashtë namazit. Kjo meqë, sikur personi i cili nuk di arabisht të detyrohej të bënte dua në arabisht, kjo do ta rëndonte përtej mundësive që ai ka. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Allahu nuk e rëndon një shpirt më shumë se ç’mund të bartë ai”. (Bekare: 286)
Nëse dikush thotë: “Ne do ta mësojmë atë (arabisht)”, themi se, nëse ia mëson frazat, por jo edhe domethëniet, atëherë çfarë dobie ka nga kjo?
Sido që të jetë, është e lejueshme për një person të bëjë dua në gjuhën e vet, domethënë në gjuhën e atij që bën dua, arabisht apo tjetër gjuhë qoftë.
Sa i përket Kuranit, nuk është e lejueshme për askënd ta shqiptojë atë në gjuhë tjetër veç arabishtes, sido që të jetë rasti (e kuptoi apo nuk e kuptoi Kuranin).
Sa u përket thënieve të dhikrit, të cilat janë përcjellë (Në Kuran dhe Sunet), nëse personi ka ndonjë arsyetim për mosmësimin e tyre në arabisht, atëherë s’prish punë që t’i thotë ato në gjuhën e vet.
Mirëpo, siç e dini, emrin Allah nuk është e mundshme ta ndryshosh në gjuhë tjetër veç arabishtes. Nëse s’ka mundësi, atëherë personi bën dua në gjuhë tjetër veç arabishtes.
Pra, kemi tri kategori (thëniesh në namaz):
1. Ajo që nuk është e lejueshme, përveç në gjuhën e arabe. Ky është Kurani.
2. Ajo që është e lejueshme si në arabisht, si dhe në gjuhë tjetër për atë që nuk kupton arabisht; që është të bësh dua me atë që s’është ardhur (në Kuran dhe në Sunet)
3. Bërja dua me atë që është transmetuar, siç janë thëniet e dhikrit apo të tjerat veç këtyre. Themi: Nëse personi ka mundësinë t’i thotë këto në arabisht, atëherë ato duhet thënë në arabisht; nëse s’mund t’i thotë, le t’i thotë në gjuhën e vet.
Shejh Ibn Uthejmin
