Kur zbriti fjala e Allahut të Lartësuar që thotë: O besimtarë! Ju është urdhëruar agjërimi, ashtu si u ishte urdhëruar atyre para jush, që të mund të ruheni nga të këqijat. [El Bekare 183] dhe në vargjet e mëposhtme që thotë: “Ata që kanë vështirësi për të agjëruar, duhet të ushqejnë si shpagim nga një të varfër për çdo ditë agjërimi.” [El Bekare 184].
Kush donte agjëronte dhe kush nuk agjëronte ushqente një të varfër dhe kjo i mjaftonte.
Më pas erdhi ajeti tjetër Kuranor ku Allahu i Lartësuar thotë: “Muaji i Ramazanit është ai, në të cilin ka zbritur Kurani, që është udhërrëfyes për njerëzit, plot me shenja të qarta për rrugën e drejtë dhe dallues (i së mirës nga e keqja). Pra, kushdo nga ju që dëshmon këtë muaj, le të agjërojë!” [El Bekare 185].
Me këtë ajet, Allahu i Lartësuar e obligoi agjërimin për cilindo që është i shëndetshëm dhe jo udhëtarë, ndërsa të sëmurit dhe udhëtarit ia lehtësoi, ndërsa për të moshuarit që nuk munden të agjërojnë, e pohoi ushqyerjen e të varfërit si shpagim. [E përcjell Ebu Daudi].
ES Sijam Suelun ue Xheuab
Autor Rashid Sead el Alimi
Përktheu Fatjon Isufi
https://udhaebesimtareve.com/
