Pyetja:
Si ta bëjmë qëllimin tonë kryesor arritjen e kënaqësisë së Allahut?
***
Përgjigjja:
Falënderimi i takon Allahut.
Qëllimi më i madh që një besimtar mund të ndjekë është të kërkojë kënaqësinë e Zotit të botëve.
Allahu thotë: “Allahu u ka premtuar besimtarëve dhe besimtareve kopshte nëpër të cilat rrjedhin lumenj, në të cilët do të jenë përgjithmonë dhe vendbanime të këndshme në kopshte të përhershme. por miratimi nga Allahu është më i madh. Është ajo që është arritja e madhe.” (Teube, 72)
Transmetohet nga Ebu Se’id el-Khudri ka thënë: I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Allahu , Ai do t’u thotë banorëve të Xhenetit: “O banorë të Xhenetit!” Ata do të thonë: “Ja ku jemi në shërbimin tuaj o Zoti ynë.” Ai do t’u thotë: “A jeni të kënaqur? do të thonë: “Si të mos jemi të kënaqur, o Zot, kur na ke dhënë atë që nuk ia ke dhënë askujt tjetër nga krijesat e Tua?” Ai do të thotë: “A të mos të jap diçka edhe më të mirë se ajo?” Ata do të thonë: “O Zot, çfarë mund të ketë më mirë se kjo?” Ai do të thotë: “Unë të dhuroj kënaqësinë Time dhe nuk do të zemërohem me ty pas kësaj”. [1]
Qëllimi kryesor i jetës së besimtarit është që ai të kërkojë kënaqësinë e Allahut vetëm, pa shok apo shok, edhe nëse kjo nuk i pëlqen njerëzit. Shenja e hipokritëve është se ata dëshirojnë t’i kënaqin njerëzit, edhe nëse kjo e zemëron Zotin e botëve.
Allahu thotë në lidhje me hipokritët: “Ata ju betohen në Allahun ju (muslimanëve) që t’ju kënaqin. Por Allahu dhe i Dërguari i Tij janë më të denjë për ta kënaqur, nëse janë besimtarë.” (Teube, 62)
Gjërat që do ta ndihmojnë një person të kërkojë vetëm kënaqësinë e Allahut përfshijnë si në vijim:
Së pari: Të mësuarit për Zotin e tij, në mënyrë që ai të jetë i sigurt se të gjitha gjërat janë në dorën e Tij, dhe vetëm Ai është i Cili kontrollon çdo gjë; Vetëm Ai është i Cili ul dhe ngre lart; Vetëm Ai është i Cili nderon dhe poshtëron; askush nuk mund të ndalojë atë që Ai jep dhe askush nuk mund të japë atë që Ai e mban; të gjithë njerëzit nuk kanë fuqi për të përfituar ose dëmtuar atë ose veten e tyre, ose të shkaktojnë vdekje, të japin jetë ose ndonjë gjë tjetër.
Sapo njeriu ta besojë atë me siguri, zemra e tij do të lidhet me Zotin e tij, sepse ai beson se njerëzit nuk mund t’i bëjnë dobi atij vetëm me lejen e Zotit të tij dhe nuk mund ta dëmtojnë atë veçse me lejen e Zotit të tij.
Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Dije se nëse kombi do të mblidhej për të të sjellë dobi me ndonjë gjë, nuk do të të bënte dobi vetëm me diçka që Allahu e ka caktuar tashmë për ty, dhe nëse ata do të mblidhen për t’ju dëmtuar me diçka, ata nuk do t’ju dëmtojnë vetëm me diçka që Allahu e ka caktuar tashmë për ju.” [2]
Së dyti: të qenit i sigurt se njerëzit e duan atë dhe të jenë të kënaqur me të ndodh vetëm me lejen e Zotit të tij, kështu që nëse ai e kënaq Zotin e tij, Ai do të fusë dashurinë për të në zemrat e robërve të Tij besimtarë.
Bera’ ibn Aazib (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: Një burrë u ngrit dhe tha: O i Dërguar i Allahut ﷺ, nëse lavdëroj dikë, ai është i lavdëruar dhe nëse kritikoj dikë, ai është i fajshëm. Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Kjo është vetëm për Allahun e Madhëruar.” [3]
Vetëm Allahu është Ai i Cili, nëse e lavdëron dikë, atëherë është i lavdëruar, e nëse zemërohet me dikë dhe e kritikon atë, është i denjë për faj. Sa për njerëzit, ata nuk kanë fuqi në këtë drejtim, përveç me lejen e Allahut.
Në hadith thuhet se është Allahu Ai që rrënjos dashurinë ose urrejtjen e dikujt në zemrat e njerëzve.
Ebu Hurejra ka thënë: I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Kur Allahu e do një person, Ai e thërret Xhibrilin dhe i thotë: “Unë e dua filanin, prandaj duaje atë.” Kështu që Xhibrili e do atë, pastaj i thërret banorëve të qiellit: “Allahu e do filanin, andaj duajeni atë.” Pra, banorët e qiellit e do atë. duaje atë dhe ai gjen pranim në tokë. Nëse Allahu e urren dikë, e thërret Xhibrilin dhe i thotë: “Unë e urrej filanin, andaj e urrej atë.” Kështu që Xhibrili e urren atë, pastaj u thërret banorëve të qiellit: “Allahu e urren filanin, andaj urrejeni atë”. Kështu ata e urrejnë dhe ai urrehet në tokë.” [4]
Së treti: të jesh i sigurt se përqendrimi në kënaqësinë e njerëzve dhe jo në Zotin e botëve është shenjë dështimi dhe ai që e bën këtë do të përfundojë i fajësuar, pa askush që ta lavdërojë; Allahu do ta braktisë dhe ai nuk do të ketë kë ta mbështesë. Por nëse ai kërkon të kënaqë vetëm Allahun, Allahu do t’i mjaftojë atij dhe ai nuk do të ketë nevojë për njerëzit.
Allahu thotë: “Mos bëni (të barabartë) me Allahun një zot tjetër dhe (për këtë) të bëheni i dënuar dhe i braktisur.” (Isra’: 22)
I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Kush e kënaq Allahun duke zemëruar njerëzit, Allahu do t’i mjaftojë atij, por kush e zemëron Allahun me duke i kënaqur njerëzit, Allahu do t’ua lërë atë njerëzve.” [5]
Shikoni Ka’b ibn Malikun (Allahu qoftë i kënaqur me të) dhe se si fokusi i tij ishte të thoshte të vërtetën dhe të kënaqte vetëm Allahun, sepse ai besonte se Allahu do t’i mjaftonte atij nëse ai fliste të vërtetën dhe se nëse shqetësimi i tij kryesor ishte për të shmangur zemërimin e njerëzve duke thënë gënjeshtra, atëherë Allahu së shpejti do t’i bënte njerëzit të zemërohen me të.
Kabi (Allahu qoftë i kënaqur me të) në historinë e pendimit të tij ka thënë se i tha Pejgamberit ﷺ: “Vërtet, pasha Allahun, nëse do të ulem para dikujt në këtë botë. përveç teje, do të kisha shpëtuar nga zemërimi i tij me një justifikim, sepse më është dhënë aftësia për të argumentuar bindshëm, por pasha Allahun, e di se nëse do të të thoja një gënjeshtër sot që e pranove, së shpejti Allahu do të të zemërohesh me mua, por nëse sot të them të vërtetën që mund të të mërzit me mua, atëherë shpresoj që Allahu të më falë. Jo, pasha Allahun, nuk kisha asnjë justifikim. Pasha Allahun, unë kurrë nuk kam qenë më i fortë apo më i mirë se sa kur kam qëndruar prapa dhe nuk ju shoqërova (në fushatën për në Tebuk). I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Sa i përket këtij, ai ka thënë të vërtetën. Çohu dhe largohu derisa Allahu të vendosë për ty.” [6]
Së katërti: të dish se nuk ka asnjë mënyrë për t’i kënaqur njerëzit, sepse njeriu në thelb është i padrejtë dhe injorant, dhe kënaqësia e njerëzve është një objektiv që nuk mund të arrihet, sepse njerëzit nuk janë të kënaqur as me Zotin e tyre, e si mund të mendoni se ata do të jenë? te kenaqur me ty?!
Hasan el-Basriut i është thënë : Njerëzit vijnë në tubimin tuaj për të zgjedhur çdo gabim që mund të bëni, në mënyrë që të mund të bëjeni një arsye për të bërë thashetheme për ju. Ai tha: Mos u shqetësoni për këtë, sepse kam menduar për kënaqësinë e të qenit afër Allahut dhe shpresoj për këtë; Mendova për Xhenetin dhe shpresoj për këtë; Mendova për el-hoor al-‘een dhe shpresoj për këtë; Mendova të jem i sigurt nga njerëzit dhe nuk gjeta asnjë mënyrë për ta arritur këtë. Kur pashë se njerëzit nuk janë të kënaqur me Krijuesin e tyre, kuptova se ata kurrë nuk do të jenë të kënaqur me një qenie të krijuar si ata. [7]
Shaafiu i tha Junus ibn ‘Abd al-A’la: O Ebu Musa, nëse do të përpiqesh të gjithë për të kënaqur të gjithë njerëzit, nuk ka asnjë mënyrë për ta bërë këtë. Ashtu siç është kështu, atëherë bëjini veprat tuaja dhe qëllimet tuaja sinqerisht vetëm për Allahun (Allahu qoftë i Lartësuar). [8]
Pra, brenga kryesore e secilit le të jetë kërkimi i kënaqësisë vetëm nga Zoti i tij, sepse nëse Ai është i kënaqur, kjo mjafton për ju.
Parulla juaj në jetë dhe shqetësimi juaj kryesor para Zotit të botëve le të jetë siç ka thënë poeti:
Shpresoj që marrëdhënia ime me Ty të jetë më e ëmbël dhe jeta të jetë e hidhur; Shpresoj që të jeni të kënaqur dhe që njerëzit të jenë të zemëruar.
Shpresoj që ajo që është mes meje dhe teje të jetë në rregull dhe ajo që është mes meje dhe njerëzve të jetë në rrënoja.
Nëse më do mua, atëherë çdo gjë tjetër është e parëndësishme, dhe të gjithë në tokë janë si pluhur.
Shpresoj që marrëdhënia ime me Ty të jetë më e ëmbël dhe jeta të jetë e hidhur; Shpresoj që të jeni të kënaqur dhe që njerëzit të jenë të zemëruar.
Shpresoj që ajo që është mes meje dhe teje të jetë në rregull dhe ajo që është mes meje dhe njerëzve të jetë në rrënoja.
Nëse më do mua, atëherë çdo gjë tjetër është e parëndësishme, dhe të gjithë në tokë janë si pluhur.
Sa i përket librave, ne nuk dimë ndonjë libër që është shkruar në mënyrë specifike për këtë temë, por këshillojmë pyetësin dhe të gjithë muslimanët që të mësojnë më shumë për Allahun, sepse sa më shumë njeriu të dijë për Zotin e tij, aq më shumë shqetësimi do të jetë vetëm për të kërkuar kënaqësinë e Zotit të tij dhe ai nuk do të brengoset për pakënaqësinë e njerëzve.
Një libër i shkëlqyer për këtë temë është en-Nehj el-Asma fi Sherh Esma’ Allah el-Husna, nga Dr. Muhamed el-Humud en-Nexhdi.
Gjithashtu ju këshillojmë të lexoni gjerësisht në librat e Ibn Rexheb el-Hanbelit dhe Ibn el-Kajjimit, sepse fjalët e tyre për këtë temë janë ndër më të dobishmet.
Allahu e di më së miri.
islamqa.info
——————————
[1] Buhariu (6549) dhe nga Muslimi (2829)
[2] Tirmidhiu (2516)
[3] Tirmidhiu (3267)
[4] Buhariu (3209) dhe Muslimi (2637)
[5] Ibn Hibbani në Sahihun e tij (277)
[6] Buhariu (4418) dhe Muslimi (2769)
[7] Bejhekiu, “Zuhd el-Kebir” (180)
[8] Bejhekiu, “Shu‘ab el-Iman” (6518)
