Pyetja:
Kam një pyetje që më vjen shpesh në mendje dhe nuk mund të gjej asnjë përgjigje për të. Cili është kuptimi i hadithit që thotë: “O robërit e Mi, unë ia kam ndaluar Vetes padrejtësinë”? Nëse Allahu i Lartësuar, ia ka ndaluar Vetes padrejtësinë, atëherë përse nuk ndan furnizimin mes njerëzve me drejtësi? Pse e ka favorizuar Ai një grup mbi një tjetër? Pse ka njerëz që kanë pasuri, dituri, bukuri dhe gjithçka, dhe të tjerë që nuk kanë asgjë? Pse Allahu i Lartësuar nuk i dha çdo njeriu çdo gjë? Me fjalë të tjera, çfarë mëkati kanë bërë ata njerëz të cilëve Allahu i Lartësuar nuk u ka dhënë asgjë? Dua një përgjigje të detajuar, sepse vazhdimisht më vijnë në mendje dyshime për Islamin dhe për Allahun e Madhëruar. Gjithashtu, a më lejohet të lutem kundër njerëzve që më shkelin me fjalë, të cilët ende nuk e kanë arritur pubertetin?
***
Përgjigjja:
Falënderimi i takon Allahut.
Së pari:
Allahu është shumë larg nga çdo padrejtësi
Allahu, qoftë i Lavdëruar, është shumë larg nga çdo padrejtësi. Ai është i lirë nga nevoja dhe i plotfuqishëm dhe nuk ka nevojë për krijimin e Tij, siç thotë Ai, qoftë i lavdëruar: “O njerëz! Ju jeni të varfër e nevojtarë për Allahun, kurse Allahu s’ka nevojë për asgjë dhe është i Denjë për çdo lavd. Nëse do, Ai ju zhduk dhe sjell krijesa të reja. Kjo gjë nuk është e vështirë për Allahun.” (Fatir: 15-17)
“Vërtet, Allahu nuk dëmton askënd asnjë grimë, por, nëse (dikush) bën mirësi, Allahu ia shumëfishon atë dhe i jep shpërblim të madh.” (Nisa: 40)
Në hadithin e famshëm kudsi thotë: “O robërit e Mi! Unë ia kam ndaluar Vetes padrejtësinë dhe e kam bërë të ndaluar edhe ndërmjet jush, andaj mos i bëni padrejtësi njëri-tjetrit!” [1]
Në lidhje me krijimet më të mëdha të Allahut, si Arshi, Kursija, galaktikat, dielli dhe hëna, njeriu nuk është më shumë se një grimcë pluhuri ose një kokërr rërë në një shkretëtirë të madhe!
Allahu është i lirë nga nevoja dhe nuk ka nevojë të jetë i padrejtë ndaj kësaj grimce pluhuri, të cilën Ai e ka bekuar me jetë dhe i ka dhuruar dëgjim dhe shikim, dhe i dhuron atij begati nga rezervat e Tij.
Sa e çuditshme është, pra, që kjo qenie e krijuar, e cila është kaq e parëndësishme, kur e harron statusin e tij dhe shejtani e mashtron me një ide, të kundërshtojë të Gjithëmëshirshmin për veprimet dhe vendimin e Tij, ose kur i shkon në mendje se Allahu, Më i Madhi, Më i Larti, i Cili i ka dhuruar çdo gjë, mund të jetë i padrejtë ndaj tij.
Para së gjithash, ju duhet të dini se Allahu është i fuqishëmi, pa nevojë, sovran, dhurues i bekimeve, më i sjellshmi, dhurues i bujarisë, më bujari, më dhuruesi. Çfarëdo e mirë që i vjen njeriut, është Allahu Ai që ia ka dhuruar atë, duke filluar me bekimin e krijimit në ekzistencë dhe duke përfunduar me hyrjen në Xhenet dhe duke shijuar kënaqësitë e tij.
“Çdo mirësi që keni është nga Allahu.” (Nahl: 53)
“Edhe nëse përpiqeni t’i numëroni dhuntitë e Allahut, nuk do të mund t’i numëroni dot. Njeriu është vërtet i padrejtë dhe mosmirënjohës.” (Ibrahim: 34)
Së dyti, duhet të kuptoni se çfarë është padrejtësia (zulm).
Padrejtësi është, dikush të marrë diçka nga ajo që ti posedon, ose të të ndëshkoj pa bërë mëkat, ose të shndërroj veprat e mira në të kota, ose duke t’i marrë veprat e tua dhe duke ia dhuruar dikujt tjetër, ose të shpërblehesh me Xhehenem për veprat e mira.
Allahu është shumë larg nga të gjitha këto! Asnjë njeri nuk mund t’ia atribuojë një gjë të tillë Allahut. Allahu i ka qetësuar robërit e Tij dhe u ka thënë se nuk do t’u bëhet asnjë padrejtësi.
“Dhe ruajuni asaj Dite që do të ktheheni tek Allahu, kur çdokujt do t’i jepet ajo që ka fituar dhe askujt nuk do t’i bëhet padrejtësi.” (Bekare: 281)
“Ata do të fshehin pendimin kur të përballen me dënimin e do të gjykohen me të drejtë dhe nuk do t’u bëhet padrejtësi.” (Junus: 54)
“Për të gjithë do të ketë shkallë të caktuara, sipas asaj që kanë punuar, në mënyrë që Allahu t’i shpërblejë për veprat e tyre. Askujt nuk do t’i bëhet padrejtësi.” (Ahkaf: 19)
Së treti: duhet të kuptoni dallimin ndërmjet drejtësisë dhe bekimit.
Drejtësi do të thotë që Allahu të mos ju trajtojë padrejtësisht apo t’ju bëjë të padrejtë. Sa i përket bekimeve, Ai ia jep kujt të dojë.
Kështu, Allahu i Madhëruar nuk u bën asnjë padrejtësi robërve të Vet, por Ai është Zotërues i begatisë së madhe të cilën ia dhuron kujt të dojë dhe Ai e di më së miri se kush e meriton mirësinë e Tij, siç thotë Ai: “Por Allahu ia dhuron mëshirën e Vet kujt të dojë. Allahu zotëron mirësi të madhe.” (Bekare: 105)
“Thuaj (o Muhamed): “Hiri është në Dorë të Allahut, Ai ia jep atë kujt të dojë. Allahu është Mirëbërës i madh dhe i Gjithëdijshëm.” Mëshirën e Vet, Ai ia dhuron kujt të dojë. Allahu është zotërues i mirësisë së pakufishme.” (Ali Imran: 73-74)
“Kjo dhunti është nga Allahu, e mjafton që Allahu e di çdo gjë.” (Nisa: 70)
Allahu i Lartësuar dërgoi të dërguarit e Tij, zbriti Librat e Tij dhe shpjegoi urdhrat dhe ndalesat e Tij. E kush të dojë, ka besuar dhe kush ka dashur ka mohuar, e kush ka mohuar, përfundimi i tij do të jetë zjarri, dhe kjo është drejtësia e Tij.
Allahu i Lartësuar ia dhuron mirësinë e Tij kujt të dojë, prandaj ia hap zemrën dhe e ndihmon të udhëzohet dhe e bën të qëndrueshëm në respektimin e së vërtetës. Kjo është bujaria dhe hiri i Tij.
Allahu i Lartësuari ka urdhëruar robërit e Tij që të përpiqen në tokë dhe të kërkojnë furnizim. Disa prej tyre punojnë shumë dhe përpiqen, kanë sukses dhe grumbullojnë pasuri dhe pasuri, e disa prej tyre janë të plogësht dhe dembelë dhe janë të kënaqur me varfërinë dhe dobësinë. Kjo është drejtësia.
Allahu i Lartësuar ia jep begatitë e Tij kujt të dojë, prandaj e bekon, i vë në dispozicion mjetet dhe mundëson që tregtia e tij të jetë fitimprurëse ose puna e tij të japë fryte. Kjo është dhuntia e Tij.
Së katërti: duhet të kuptoni se Allahu është Zoti, i Gjithëdijshmi, më i Urti, i cili nuk pyetet për atë që bën.
Pra, nuk mund t’i thuhet Zotit: “Pse i ke dhënë filanit dhe jo filanit?” Nuk mund t’i thuhet Zotit: “Pse e krijove këtë të bukur dhe atë të shëmtuar?” Nëse Zoti do të mund të pyetej, nuk do të kishte dallim midis Zotit dhe robit të Tij!
Por reflektoni për urtësinë e Allahut, sepse Ai mund t’i dhurojë bukuri dhe pasuri dikujt, por ai person pastaj e shkel, kështu që fati i tij përfundimtar do të jetë Xhehenemi. Ai mund t’i japë bukuri dhe pasuri dikujt që nuk e falënderon, kështu që kjo është shkak për vuajtje dhe dënim për të. Ose Ai mund t’ia heqë bukurinë dhe t’i japë udhëzime, dhe të rrënjosë kënaqësinë në zemrën e atij personi, kështu ai bëhet një nga njerëzit më të lumtur. Ose Ai mund t’i japë një personi bukuri, udhëzim dhe lumturi, dhe kjo është dhuntia e Tij që ia jep kujt të dojë.
“Sikur Allahu t’i shtonte mjetet e jetesës për robërit e Vet, ata do ta mbushnin Tokën me mbrapshti. Por Ai u jep me masë, sa dëshiron, sepse Ai i njeh dhe i sheh mirë robërit e Vet.” (Shura: 27)
Së pesti: duhet të kuptoni se fakti që Allahu u jep njerëzve të caktuar nuk është për shkak të statusit të lartë, virtytit apo drejtësisë së atij të cilit Ai i jep.
Dhe fakti që Ai u ndalon disa njerëzve nuk është për shkak se ata janë të parëndësishëm para Tij, ose sepse ata janë njerëz të këqij ose të korruptuar. Përkundrazi, ajo bazohet në urtësinë e madhe, e cila është e njohur për të Gjithëdijshmin, dhe njerëzit nuk mund ta kuptojnë thelbin dhe sekretet e saj.
Allahu i Lartësuar thotë: “Për sa i përket njeriut, kur Zoti i tij e sprovon atë, duke e ngritur lart dhe duke i dhënë mirësi, ai thotë: “Zoti im më ka nderuar.” Por, kur e sprovon atë, duke ia ngushtuar mjetet e jetesës, ai thotë: “Zoti im më ka poshtëruar.” Nuk është kështu! (Fexhr: 15-17)
“Nuk është kështu!” do të thotë se çështja nuk është ashtu siç thua ti apo siç mendon, se të qenit i bekuar me pasuri ose furnizim është nder dhe se privimi nga kjo është poshtërim. Përkundrazi, kjo është për shkak të urtësisë së madhe të Më të Urtit, të Gjithëdijshmit, i Cili sprovon kë të dojë nga robërit e Tij.
Shejh Sa’di (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:
Këtu Allahu i Madhëruar na tregon për natyrën e njeriut ashtu siç është në të vërtetë; ai është injorant dhe keqbërës, i cili nuk mendon për pasojat. Ai mendon se gjendja në të cilën gjendet do të zgjasë dhe nuk do të ndryshojë kurrë dhe mendon se bujaria e Allahut në këtë botë dhe begatitë që i jep tregojnë se ai është i dashur tek Allahu dhe afër Tij.
“Por, kur e sprovon atë, duke ia ngushtuar mjetet e jetesës” dhe e zvogëlon atë në atë që është e mjaftueshme, pa tepricë, ai mendon se Allahu me këtë po e poshtëron. Por Allahu e hedh poshtë këtë nocion duke thënë:
“Nuk është kështu!” dmth, jo çdo njeri të cilit Unë i dhuroj bollëk në këtë botë është i dashur për Mua, dhe jo kushdo që ua kufizoj furnizimin është i parëndësishëm ose i pavlefshëm para Meje.
Përkundrazi, pasuria dhe varfëria, kufizimi dhe bollëku, janë një sprovë me të cilën Allahu i sprovon robërit e Vet për të parë se kush do të falënderojë dhe do të jetë i durueshëm, në mënyrë që Ai ta shpërblejë atë me bujari për këtë dhe kush nuk do të përgjigjet në atë mënyrë, prandaj vuaj një dënim të tmerrshëm. Për më tepër, nëse një person fokusohet vetëm në atë që ai vetë dëshiron, kjo është tregues i aspiratave të ulëta. Prandaj Allahu i kritikon ata se nuk i kushtojnë vëmendje gjendjes së njerëzve në nevojë… [2]
Pra, injorojini këto mendime ndërhyrëse dhe mësoni se si ta doni Allahun dhe si t’i drejtoheni Atij, falënderoni për bekimet e Tij, reflektoni për dhuratat e Tij, prisni hirin e Tij, shpresoni për Parajsën e Tij dhe dëshironi që ta shihni Atë.
Hiqni dorë nga mosmirënjohja, qëndrimi rebel dhe mohimi i bekimeve të tij, dhe në vend të kësaj mendo për mijëra begatitë që të ka dhuruar, më e madhja prej të cilave është se të ka bërë robëreshën e Tij, e cila i bën sexhde Atij dhe ti ngre duart tek Ai (në lutje). Sa shumë njerëz janë të privuar nga ky bekim, sepse ata u drejtohen objekteve të adhurimit përveç Tij dhe kërkojnë t’u afrohen hyjnive të tjera përveç Tij.
Ti je e nderuar, e bekuar dhe e favorizuar ndaj miliona njerëzve të tjerë, prandaj thuaj: Elhamdulilah (lavdërimi i qoftë Allahut).
Në këtë botë, sado e vështirë të jetë jeta juaj, nëse besoni në Allahun dhe Ai ju fut në Xhenet, nuk do të kujtoni se keni kaluar ndonjë vështirësi, prandaj falënderoni Allahun.
Sado që të sprovoheni në këtë botë për sa i përket shëndetit, pasurisë apo pamjes suaj, nëse e duroni atë me durim, Allahu do t’ju kompensojë atë me atë që nuk ju ka shkuar kurrë në mendje, sepse Ai është Zoti, Më Bujari, Mëshirëploti. Nuk ka asnjë ibadet që e bën robi i Tij dhe asgjë që ai heq dorë për hir të Tij, ose nuk e bën për hir të Tij, por Ai do ta kompensojë atë me një shpërblim shumë të madh.
Pra, jini të qëndrueshëm në besimin tuaj, kthehuni te Krijuesi juaj dhe mbajini sytë nga çmimi i lumturisë së përjetshme që Allahu ua ka premtuar robërve të Tij në ahiret, sepse ahireti është jeta e vërtetë dhe jeta e kësaj bote është vetëm një komoditet i përkohshëm.
Transmeton Ibën Mesudi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) se Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Unë e di njeriun e fundit që del nga zjarri dhe i fundit që do të futet në Xhennet. Është një njeri që del nga zjarri duke u zvarritur, dhe Allahu i thotë: “Shko dhe futu në Xhennet”. Kur ai vjen aty i duket sikurse i tërë Xheneti është i mbushur, kthehet dhe thotë: “O Zot, e gjeta të mbushur”. I thotë Allahu i Lartësuar: “Shko dhe futu në Xhennet, aty do të keshë sa dynjaja dhe sa dhjetë herë sa ajo!” Ose i thotë: “Vërtetë në të do të kesh sa dhjetë herë dunjaja”. Ai i thotë: “A përqeshesh me mua përderisa Ti je Mbreti?!” (Abdullah ibën Mesudi tha): “E kam parë të Derguarin e Allahut ﷺ duke qeshur derisa iu duken dhëmballet e tij”. Dhe thoshte: “Ai është njeriu me pozitën më të ulët në Xhennet”. [3]
Transmetohet se Enes ibn Maliku (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) ka thënë: I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë: “Njeriu më i pasur i kësaj bote, nga ata që do të shkojnë në Xhehenem, do të sillet në ditën e Kijametit dhe u do të zhytet vetëm një herë në zjarr. Pastaj do të thuhet: “O biri i Ademit, a ke parë ndonjë gjë të mirë? A ke pasur ndonjëherë ndonjë kënaqësi?” Ai do të thotë: “Jo, pasha Allahun, o Zot”.
Pastaj më të varfërin nga njerëzit e kësaj bote, nga ata që do të hyjnë në Xhenet, do të sillet dhe do të zhytet një herë në Xhenet dhe do t’i thuhet: “O biri i Ademit, a ke parë ndonjë të keqe? A keni përjetuar ndonjëherë ndonjë vështirësi?” “Ai do të thotë: Jo, pasha Allahun, o Zot. Unë kurrë nuk kam parë ndonjë gjë të keqe dhe kurrë nuk kam përjetuar ndonjë vështirësi.” [4]
Së dyti:
A lejohet lutja kundër agresorit?
Nuk duhet të lutesh kundër askujt, sidomos ndaj të miturve që nuk e kanë mbushur ende moshën e pubertetit. Është më mirë t’u tregojmë atyre dashamirësi dhe të përpiqemi t’i fitojmë dhe t’u japim një shembull të mirë. E nëse të bezdisin, bëhu i durueshëm, siç ishte këshilla e Lukmanit: “O djali im, fale namazin, urdhëro për punë të mira, e ndalo nga të këqijat, përballo me durim çdo gjë që të godet, vërtet, këto janë nga çështjet më të preferuara.” (Llukman: 17)
Kontrolloni gjuhën tuaj dhe flisni vetëm fjalë të mira. Kur bëni lutje, lutuni që ata të udhëzohen në drejtësi, si p.sh.: Allahu ju udhëzoftë, Allahu ua përmirësoftë gjendjen tuaj.
Sa i përket lutjes kundër një agresori, një person mund të kalojë kufirin dhe të shkojë përtej asaj që është në të drejtën e tij për të thënë, në këtë rast ai vetë do të bëhet agresor dhe keqbërës.Lutja e tij mund t’i përgjigjet dhe atij kundër të cilit është lutur mund t’i ndodhë diçka e keqe, duke i shkaktuar kështu dhimbje dhe pikëllim.
Por nëse duhet ta bëni këtë, atëherë thuaj: “O Allah, më mjafto kundër të këqijave të tyre; O Allah, largoje dëmin e tyre prej meje…” dhe të ngjashme.
Dhe Allahu e di më së miri.
islamqa.info
—————
[1] Muslimi (2577)
[2] Tefsir es-Sa‘di (924)
[3] Buhariu (6571) dhe Muslimi (186)
[4] Muslimi (2807)
